De twijfel over het moederschap en of je het wel goed doet. Of je kindje je wel leuk zal vinden en net zo van jou gaat houden als jij van hem of haar. Van deze gedachten knijpt mijn keel zich regelmatig samen.
Ondanks dat iedereen zegt dat de band tussen moeder en dochter uniek is en het natuurlijk bepaald is dat je met elkaar verbonden bent, slaat de twijfel alsnog regelmatig toe. Wat als ik iets doe wat zij niet leuk vindt? Ben ik wel enthousiast genoeg naar haar? Krijgt ze wel genoeg aandacht van mij? Hou ik wel genoeg van haar? Al deze vragen komen voort uit de negatieve gedachten dat er leuke moeders op aarde zijn dan ik. Mijn dochter had het beter kunnen treffen. Zo voelt het. Een keiharde gedachte die zich steeds meer vormgeeft in mijn brein.
Het doet pijn als ze naar anderen lacht. Ik ben blij als ze lacht, maar het doet pijn. Want lacht ze ook zo naar mij? Wanneer is de laatste keer dat ze dat gedaan heeft? Heeft ze dat überhaupt al weleens gedaan? Het is bitterzoet.
Als (kersverse) moeder gieren de hormonen als een gek door je lichaam. Je kunt aan alles twijfelen. Je voelt je zelfverzekerd en krachtig. Dat is het oergevoel. Maar tegelijkertijd ben je nog nooit zo kwetsbaar en onzeker geweest.
Dit verhaal en deze gevoelens kunnen we maar op één manier beantwoorden: 𝘛𝘩𝘦 𝘧𝘢𝘤𝘵 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘸𝘰𝘳𝘳𝘺 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘣𝘦𝘪𝘯𝘨 𝘢 𝘨𝘰𝘰𝘥 𝘮𝘰𝘮 𝘮𝘦𝘢𝘯𝘴 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘢𝘳𝘦 𝘰𝘯𝘦. 💫